بررسی میزان استفاده از روشهای سنجش بالینی در دانشگاههای علوم پزشکی شهر تهران از دیدگاه اساتید بالینی

مقدمه: ارزیابی و ارزشیابی گام های عظیم فرآیند آموزشی هستند که با تضمین توانمندی و صلاحیت پزشکانی که ضامن سلامت جامعه می باشند، نقش اساسی را در فرآیند آموزش پزشکی ایفا می کنند. این مطالعه با هدف بررسی میزان استفاده از روشهای سنجش بالینی در محیطهای بالینی صورت گرفت. روش کار: این مطالعه توصیفی بوده و ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه پژوهشگر ساخته ای بود که با استفاده از ابزار پیشنهادی شورای اعتبار بخشی آموزش پزشکی تخصصی آمریکا و منابع علمی تدوین شد. نمونه گیری مبتنی بر هدف، از کلیه افراد واجد شرایط انجام شد. حجم نمونه 83 نفر، شامل اساتید دانشگاه علوم پزشکی تهران (39نفر)، ایران (24 نفر) و شهید بهشتی (20 نفر) بود. تحلیل داده ها توسط نرم افزار spss 17 با استفاده از شاخص های مرکزی و پراکندگی انجام شد. نتایج: نتایج نشان داد که بیشترین روش مورد استفاده در محیطهای آموزشی بالینی، پرسش های چند گزینه ای (6/97%)، آزمونهای آسکی (8/92%) و لاگ بوک (7/86%) بود و روشهای 360 درجه (4/8%) و پورت فولیو (6%) روشهای متداولی در محیط های بالینی این دانشگاهها نبودند. بیشترین میزان استفاده از مجموعه روشهای سنجش مهارتهای بالینی در دانشگاه علوم پزشکی ایران (8/58%) و پس از آن در دانشگاه تهران (3/47%) و شهید بهشتی (2/47%) بود. نتیجه گیری: در پژوهش انجام شده مشاهده می شود، جهت گیری سنجش توانمندی و عملکرد دانشجویان به سمت موقعیتهای غیرواقعی و شبیه سازی شده بوده است و تنها در تعداد محدودی از محیطهای آموزشی بالینی بر موضوع انجام ارزیابی عملکرد فعالیت بالینی واقعی تأکید شده است.